من به هیچکس اعتماد ندارم!» نامزدم اگر من بمیرم سهم من از خانه ما را می خواهد، اما من یک پسر مسن معلول دارم. آیا این مردی است که باید با او ازدواج کنم؟

ما هر دو هزینه تعمیرات اساسی را پرداخت می کنیم. این سند در حال حاضر به عنوان "مستاجر مشاع" نگهداری می شود و بخشی از اموال من به یک امانت ویژه برای مراقبت از پسر بالغ معلولم منتقل شده است.

نامزدم اشاره کرد که بعد از ازدواج معتقد بود که حق بقا به طور خودکار به او منتقل می شود. فکر نمی کنم اینطور باشد و امانت با عبارتی نوشته شده است که تمام ادعاهای دیگر را از هر همسر یا بستگان بعدی منتفی می کند (پدرها و خواهران شرور و دو خواهر ناتنی هستند که بزرگ هستند و جداگانه از آنها مراقبت می کنند).

من نگران هستم که او بخواهد این دارایی عمده را از مراقبت های آینده پسرم حذف کند. تجربه زندگی به من آموخت که تصور نکنم که مردم برای همیشه از غریبه ها مراقبت می کنند.

استدلال متقابل او این است که او وارث معقولی ندارد (او فرزندی دارد که بعداً در زندگی از او مطلع شد و آنها هیچ ارتباط واقعی ندارند). پس اگر او اول بمیرد من از او بهره مند خواهم شد. این بدان معناست که در نهایت همه چیز برای مراقبت از پسر معلول من است. من با آن خوب هستم. این به من آرامش می دهد. خوب نیست چون "عادلانه" به نظر نمی رسد.

اگر من اول بمیرم، امانت پس از مرگ من به او اجازه 10 سال مالکیت می دهد و 10 سال از سهم من از پرداخت وام مسکن را به او وصیت می کند (پولی که هر طور دلش می خواهد دربیاورد). فقط اگر و وقتی بفروشد، متولیان به نفع تراست عمل می کنند و فقط نیمی از حقوق صاحبان سهام را دریافت می کند، حتی اگر 10 سال بماند و خانه به شدت گران شود.

او فکر می کند این عادلانه نیست. فکر می کنم زمانی که برای او 10 سال پرداخت را آرزو کردم، سهم من را پرداخت کردم. ما بحث کردیم و او حاضر به عقب نشینی نیست. بعد از ازدواج از من می خواهد که تراست را دوباره بنویسم و ​​نام خانه را تغییر دهم. دارم به ازدواج فکر میکنم من نگرانم که تاثیر بسیار بدی روی مراقبت از پسرم بگذارد. چه کسی می داند که آیا این خانه را قبل از مرگ هر یک از ما می فروشیم؟ این احتمال دارد، اما واقعاً منطقی نیست.

نامزد من ثروتمند است و نیازی به ارث بردن یک ریال از من ندارد تا بعد از مرگم راحت زندگی کند. پسرم به اعتماد تکیه خواهد کرد (او اخیراً از تامین اجتماعی محروم شد، بنابراین کمک من تنها چیزی است که او دارد). عشقم ناراحت است که اگر بمیرم به او اعتماد ندارم که از پسرم مراقبت کند.

این را درک کنید: من به هیچ کس اعتماد ندارم! ممکن است خیلی اتفاق بیفتد. اگر سرمایه خودم به پسرم می رسید، تقریبا غیرممکن بود که از ارثش بیشتر بگذرد (اگر هر دو بمیریم و او همه چیز را به دست آورد، او می تواند بدون نگرانی زندگی راحتی کند). بدون او، او باید خوب باشد، اما متولیان باید معقول باشند.

سوال این است که آیا من موافق این هستم که همسر آینده ام را از دارایی های مشترک بهره ببرم یا اینکه ازدواج را رها کنم و هر چیزی را که می تواند رابطه من را خراب کند در امانت نگه دارم؟ آیا شانس خوشبختی با نامزدم را بی جهت از دست می دهم یا نگرانی هایم موجه است؟

پاهای سرد

سرد پای عزیز

نامزد شما آنقدر پول دارد که اگر شما قبل از او بمیرید از خودش مراقبت کند. اگر قبل از این مجبور شوید نامزدتان را بکشید و اموالتان به شریک زندگیتان برسد، ممکن است پسرتان به اندازه کافی باشد یا نداشته باشد. من معتقدم که ده سال پرداخت و حق امرار معاش برای همان مدت عادلانه است.

اما مهمتر از آن، شوهر شما قبلاً موافقت کرده است. اینکه آیا رابطه شما زنده خواهد ماند یا شکست، به او بستگی دارد - و اینکه آیا او می خواهد اهداف خود را اکنون که شما ازدواج کرده اید تغییر دهد. شاید از روی بی مهری، استدلال شود که او از حلقه ازدواج به عنوان یک اهرم استفاده می کند.

اگر این ملک را به عنوان "مستاجر مشترک" خریداری کرده اید، هر یک از شما مالک 50 درصد است و در صورت فوت یکی از شما، می توانید نیمی از آن را به شخص ثالث بسپارید. این قانون شامل حقوق بازماندگان طرف مقابل نمی شود. پس حق با شماست، اگر واقعاً این معامله با نامزد شما باشد.

از طرف دیگر، اگر «اجاره مشاع با حقوق ارث» دارید، هر یک از شما نسبت به خانه منفعت مساوی یا غیرتقسیمی دارید و در صورت فوت، سهم شما به شخص دیگری که در سند ذکر شده است می رسد، در این مورد. شریک تو. این همچنین برای حساب های بانکی و کارگزاری قابل استفاده است.

به طور مشابه، "اشتغال سراسری" که در بیش از دوجین ایالت به رسمیت شناخته شده است، نوعی از مالکیت مشترک است که در آن هر یک از شرکا، که در بیشتر موارد باید متاهل باشند، سهمی غیرقابل تفکیک دارند. اگر یکی از زوجین فوت کند، همسر بازمانده مالک انحصاری اموال می شود.

به معضل خود برگردید: نامزد شما مختار است که سهم خود را از خانه شما به فرزند غریبه اش یا در صورت تمایل به خانه سگ و گربه بسپارد. او پولدار است. تو نیستی. منطقی است که بخواهید مطمئن شوید که پسر شما هرگز نگران آینده خود نخواهد بود. طرح فعلی شما باید معتبر باشد.

من همچنین موافقم که مردم به شدت غیرقابل پیش‌بینی هستند و هرگز ایده خوبی نیست که چیزی را به شانس بسپاریم، همانطور که این پسرخوانده پس از مرگ پدرش کشف کرد. او قبلاً به شما نشان داده است که مایل به عقب نشینی است. حالا چطور می توانید به او اعتماد کنید که رفتار درست با پسرتان را انجام دهد؟

هرچه عدم اطمینان در مورد امور مالی و آینده خود کمتر باشد، بهتر است. به هر حال، شما مسئول پسر بزرگتر خود هستید و باهوش هستید که مطمئن شوید همه چیز سیاه و سفید است. به سلاح های خود بچسبید. هر دوی شما یک قرارداد قانونی امضا کرده اید. او ممکن است آن را دوست داشته باشد یا آن را جمع کند. این انتخاب اوست.

می‌توانید در مورد مسائل مالی و اخلاقی مرتبط با ویروس کرونا به آدرس qfottrell@marketwatch.com به The Moneyist ایمیل بزنید و کوئنتین فوترل را دنبال کنید. توییتر.