نظر: برای کاهش جنگ های فرهنگی، باید زبان خود را از کلمات و عبارات بی معنی پاک کنیم.

اگرچه بحث در مورد ارزش‌های فرهنگی همه جا وجود دارد، اما همه تصور می‌کنند که برخورد محلی یا ملی او به نوعی منحصربه‌فرد است، گویی خماری بریتانیا و فرانسه پس از امپراتوری غیرقابل مقایسه یا کاملاً متفاوت از شکست امپراتوری آمریکاست. آیا بحث های آمریکایی در مورد میراث برده داری و ستم نژادی واقعاً عجیب و غریب است؟ آیا مبارزه برای غلبه (یا تأیید) هویت ملی واقعاً یک پدیده اروپایی است؟ در واقع، اصطلاحاتی که این بحث ها را تعریف می کنند، به سرعت در حال از دست دادن معنای خود هستند.

در سال 1907، فیلسوف آمریکایی، ویلیام جیمز، خشم گسترده‌ای را برانگیخت، هنگامی که پیشنهاد کرد که اعتبار یک ایده را می‌توان با «تفاوت مشخص ...[s] در زندگی واقعی همه. "با اشاره تحریک آمیز به "ارزش پولی حقیقت در شرایط تجربی"، استدلال می کند که ایده ها کیفیت ذاتی ندارند، بلکه باید ارزش خود را با پذیرش گسترده توسط بازار عمومی نشان دهند. در فروپاشی مالی ویرانگر سال 1907، فیلسوف جان گریر هیبن، استدلال های عمل گرایانه جیمز را رد کرد و هشدار داد که پذیرش آن "مطمئناً به همان اندازه که جستجوی مشابه در دنیای مالی باعث وحشت در دنیای تفکر ما می شود."

هراس عادی می شود

این بحث دیرینه امروز نیز به همان اندازه مرتبط است که هراس به یک امر عادی تبدیل شده است. بحران مالی 2007-2008 با ظهور پوپولیسم و ​​سپس ویرانی همه‌گیری کووید-19 همراه شد. هر تحولی بحران گسترده تری از زبان و معنا را عمیق تر می کند. اگر وحشت مالی ارزش را از بین می برد، بحران زبان آن را از بین می برد ارزش های.

وقتی مردم از اصطلاحاتی استفاده می کنند که نمی فهمند، به معنای واقعی کلمه نمی دانند در مورد چه چیزی صحبت می کنند. این عمل بسیار رایج شده است. بسیاری از کلماتی که امروزه استفاده می کنیم محصول فجایع قبلی هستند. سرمایه داری و سوسیالیسم در اوایل قرن نوزدهم برای آشتی با انقلاب صنعتی پذیرفته شدند. جهانی گرایی، ژئوپلیتیک و چندجانبه گرایی در اوایل قرن بیستم برای توضیح سیاست های امپریالیستی قدرت های بزرگ و جنگ جهانی اول محبوبیت پیدا کردند. مانند ویروس ها، همه این اصطلاحات از زمان پیدایش خود دچار جهش شده اند.

به عنوان مثال، سرمایه داری و سوسیالیسم در ابتدا روش های همیشه در حال تکامل برای درک چگونگی سازماندهی یا سازماندهی جهان را توصیف می کنند. اما اکنون آنها فقط به کلمات ترسناک تبدیل شده اند. کشور یک فرد در یک جنگ فرهنگی این است که فرد بیشتر از سوسیالیسم می ترسد یا سرمایه داری (یا از تکرارهایی مانند "ابر سرمایه داری" یا "سرمایه داری بیدار").

سرمایه داری خیلی زود به عنوان یک پدیده فرامرزی شناخته شد و به یک واقعیت جهانی تبدیل شد. سوسیالیسم نیز بین المللی بود، اما تحقق آن به ماهیت نظام دولتی بستگی داشت، که به نوبه خود متضمن این باور بود که دولت-ملت یک ساختار سیاسی عادی (و برخی می گویند اجتناب ناپذیر) است. بنابراین سیاست ملی و پدیده های بین المللی سرمایه داری و سوسیالیسم در تنش دائمی با یکدیگر زندگی می کردند.

همه چیز یک کالاست

سرمایه داری به عنوان توصیفی از نظامی آغاز می شود که نه تنها مبادله را تسهیل می کند، بلکه حوزه های بیشتری از زندگی را به کالا تبدیل می کند و در نتیجه هنجارها و نهادهای سنتی را در هم می شکند. با مبادله انواع چیزها، سرمایه داری به عنوان یک ایده بیشتر و بیشتر پراکنده می شود و در تمام جنبه های رفتار فردی نفوذ می کند. در نهایت اصول بازار در رابطه با همسریابی، انتخاب همسر، مدیریت ورزشی، تولید فرهنگی و ... اعمال شد. همه چیز به نظر می رسید که یک معادل مالی دارد.

سرمایه داری علاوه بر مزخرفات مدرنش پر از پارادوکس است. این سیستم به تصمیم گیری غیرمتمرکز متکی است، اما با تمرکز بیشتر سرمایه، تصمیمات به طور فزاینده ای تنها از چند گره مرکزی می آیند. این راه را برای برنامه ریزی با فیس بوک FB هموار می کند، + 0.98٪ و Google GOOG، + 0.50٪ در شکل دهی به رفتار و کنش های اقتصادی ما، جای مقامات دولتی سوسیالیستی قدیمی را بگیریم. هیچ توافقی واقعاً با انتخاب فردی یا نهادهای نمایندگی کنترل نمی شود.

قبل از همه‌گیری کووید-19، شرایط هر بحث سیاسی با چهار گزینه دوتایی تعیین می‌شد: جهانی‌سازی در مقابل دولت-ملت. سرمایه داری در مقابل سوسیالیسم؛ تکنوکراسی در برابر پوپولیسم؛ و چندجانبه گرایی در مقابل ژئوپلیتیک. اکنون این بحث ها منسوخ شده است. در هر صورت نیاز آشکار به گزینه های مختلف وجود دارد.

افزودن پیشوند "post-" تا حدودی کمک می کند. پس از جهانی شدن مناسب تر از جهانی زدایی است و پساسرمایه داری می تواند راه خوبی برای تدوین راه حلی برای سرمایه بیش از حد متمرکز باشد. پست سوسیالیسم می تواند راهی برای دور زدن مرزهای دولت-ملت که ذاتی سوسیالیسم سنتی بود ارائه دهد. پساپوپولیست می تواند بدون تکیه بر مفهوم مخرب و سوررئال «افراد واقعی» (انگار برخی افراد غیر واقعی) این فرصت را به مردم بدهد. در هر صورت، جامعه «پسا» مستلزم مجموعه ای از اصطلاحات جدید است.

ابهامات امروزی درباره معنا به مانعی برای بحث های سازنده تبدیل شده است، البته منطق اساسی را هم ذکر نکنیم. ما به پاکسازی فکری نیاز داریم. ماری کاندو، استاد سبک زندگی مینیمالیستی، توصیه می کند هر چیزی را که دیگر "از شادی برق نمی زند" دور بریزید. رویکرد او خانواده‌ها را بر آن داشت تا باقیمانده‌های نسل‌های قبلی را غربال کنند و دور بریزند.

این ایده بدی برای بهبود بهداشت فکری ما نیست. مناظره ای در محل نظافت سقف برای شناسایی مفاهیم وجود ندارد. هدف ایجاد فضا برای ایده های جدید - تغییر در واقعیت است. جنگ های فرهنگی از سوراخ های بینی قدیمی و خالی تغذیه می کنند. برای توقف نبرد بی فایده، باید هر چیزی را که خلاقیت را تحریک نمی کند دور بریزیم.

هارولد جیمز استاد تاریخ و روابط بین‌الملل در دانشگاه پرینستون است. او متخصص تاریخ اقتصاد آلمان و جهانی شدن است و یکی از نویسندگان کتاب "یورو و نبرد ایده ها” و نویسنده ازایجاد و تخریب ارزش: چرخه جهانی شدن" کروپ: تاریخچه شرکت افسانه ای آلمانی""تأسیس اتحادیه پولی اروپا،"و "جنگ کلمات."

این تفسیر با مجوز Project Syndicate - The Clash of Cultures منتشر شده است.